....
.....
........
............
...................
............................
தமிழோவியத்தில் பொன்ஸ்..
ஹி ஹி...
தமிழோவியத்தில் பொன்ஸ்..
இப்போ பின்னூட்டத்தில் பொன்ஸ் - இந்த வார்த்தையைத் தனிச்சுக் காட்டணும்னு வைங்க. இதுக்கு முன்னும் பின்னும்
அப்புறம், ஒரு வார்த்தையைச் சாய்வெழுத்தா எழுதவேணும்னா, பொன்ஸ் இப்படி வரணும்னா, i tag பயன்படுத்தணும்.. இப்படி:
"ஆமாம்.. பெரிய, ராக்கெட் டெக்னாலஜி!! இல்ல, அவ்வளவு பெரிய விஷயம் சொல்லித் தரப் போறேனே, அது உங்களுக்குப் புரியுமான்னு பார்த்தேன். பரவாயில்லை முதல் அடியில் தேறிட்டீங்க..
இன்னும் ஒண்ணு சொல்லுங்க.. நம்ம சரவணன் கேட்கிறாரு, மத்தவங்க அனுப்பும் பின்னூட்டத்தை, பப்ளிஷ் செய்த பிறகோ முன்னாலோ, அதன் வார்த்தைகளை மாற்ற முடியுமா?"
பாலாவின் இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்வதற்குள் கோயிந்து,
"காப்பி வாங்க போனேன், டீ வாங்கி வந்தேன்" என்று பாடிக் கொண்டே வந்தான்.. அவன் கொண்டு வந்த டீயைக் குடித்து விட்டு நான் சொன்ன பதில் நாளை..
[குறிப்பு: இந்தப் பதிவிலேயே பின்னூட்டம் போடுபவர்கள் ஏதேனும் ஒரு டேக்கை முயற்சிக்கலாம்.. வசதியாக இருக்கும் ;) ]
இதைத் தட்டணும்.. அப்புறம் ஒரு புது விண்டோ வரும்.. அதுல உன்னோட லிங்கைப் போட வேண்டியது தான்.."
"சரி.. அத்த வுடு.. கொஞ்சம் லெட்டர் பெருசாவும், கொஞ்சம் சின்னதாவும் எப்படி மாத்தணும்? அது தெரியுமா?" என்று அடுத்த டெஸ்ட் வைத்தான் கோயிந்து..
இதுவரை அத்தனை ஆர்வமாக பதில் சொல்லாமல் இருந்த நான் இந்தக் கேள்வியில் அதிக உற்சாகத்தோடு சொல்ல ஆரம்பித்தேன்..
"மறுபடி உனக்கு வேண்டிய நாலு வார்த்தையை செலக்ட் பண்ணு.. மேல பாரு Normal Size-னு ஒரு ட்ராப் டவுன் இருக்கு பாரு..."
"என்னாது? ட்ராப்பு.. டவுனா?!! இன்னாது அது?"
"அதாம்பா.. இங்க இருக்குப் பாரு.. "
"இதை எடுத்து உனக்கு வேணுங்கிற சைஸுக்கு மாத்து.. அவ்வளவு தான்.."
"அம்புட்டு தானா?" என்று கோயிந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே இஞ்சினியர் சார் தனது திடீர் போன் காலை முடித்துக் கொண்டு வந்தார்..
நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே எனது ஞானத் தந்தை கோயிந்து நான் ஏதும் பேசும் முன், இஞ்ஜினியர் சாரிடம், "ஏம்பா, ஏதோ, லிங்க் போடுறது எப்படின்னு கத்துக்க சொன்னியே.. இதோ பாரு இப்படித் தான் போடணுமாம்.. " என்றான்..
வாயடைத்து பார்த்துக் கொண்டே இருக்கும் போது அடுத்து சொன்னான்.
"இதைத் தான் நானே முட்டி மோதி கத்துகிட்டேனே, அடுத்து அந்தப் படம் போடுறது எப்படின்னு கொஞ்சம் சொல்லுறது?" என்று..
"அட.. என்ன பொன்ஸ் அப்படிப் பார்க்கறீங்க.. சொன்னேனே.. நம்ம சிஷ்யப் பயல் கோயிந்து.. ரொம்ப புத்திசாலி.." என்று பாலா என்னைப் பார்த்து சொல்ல, நான் எஸ்கேப்..
(பதிவில் லிங்க் போடுவது எப்படி, படம் போடுவது எப்படி என்று சிலர் கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க கோயிந்துவைப் பாலாவிடமிருந்து சில நாள் கடத்தி வந்து இந்தத் தொடர்.. வேறு ஏதாவது எனக்குத் தெரிந்த ப்ளாக் விஷயங்கள் கேட்டால், அதையும் சேர்த்துக் கொள்கிறேன்.. :) )
"இரு.. இரு.. காமிரா எடுத்துவரேன்.. கலைச்சிடாதே!!"
"ம்ம்.. இப்போ சொல்லு.. இது என்னது?"
"புன்னகை முகம்.."
"கரெக்ட்... "
"இதுக்குத் தான் பீன்ஸ் தேடினியா?"
"ஆமாம்.. "
"அப்போ பீன்ஸ் தான் புன்னகையா?"
"இல்லைம்மா.. இப்போ கொத்தவரங்காய் தான்.. அதான் பீன்ஸ் கிடைக்கலியே!!"
(தங்கை: உன்னை எல்லாம் பீன்ஸ்னு சொல்றாங்களா? பூசணிக்காய்ன்னு இல்லை சொல்லணும்?)
"இந்த ஊருக்கு வந்து இந்த ஊர் தியேட்டர் எல்லாம் பார்க்காமயே போனா எப்படி?" என்று கேட்டது போன வாரம் என் நண்பன் செய்த குற்றம்...
திரையரங்குக்குப் போனதும் "என்ன மாதிரி படம் பார்க்கலாம்" என்றான்..
"ஹாரர், க்ரைம், த்ரில்லர், ஆக்ஷன் தவிர எது வேணாலும் பார்க்கலாம்.." அப்பாவியான முகத்துடன் நான் சொல்லவும்,
"அது சரி.." என்றபடி என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்தவன், இந்தப் படத்துக்கு டிக்கெட் எடுத்து (குழந்தைக்குப் பாப்கார்னும் வாங்கிக்) கொடுத்துவிட்டு வேறு ஏதோ பேய்ப் படம் பார்க்கப் போய்விட்டான்!!! :(
ஆனால், நான் ரசித்துப் பார்த்தேன். நல்ல படம். அமெரிக்கா முழுக்க நிறைந்திருக்கும் கார்கள் பற்றிய கார்டூன் படம்.
கார்கள் பேசுகின்றன, பாடுகின்றன, ஆடுகின்றன, காதல் செய்கின்றன, கோபப்படுகின்றன, குதிக்கின்றன, அழுகின்றன. ஏன், ரோடு போடுகின்றன, கண்ணாமூச்சி விளையாடுகின்றன... இன்னும் எத்தனையோ..
வண்டுகள், பூச்சிகள் கூடச் சின்னச் சின்ன கார்கள் தான்..
அமெரிக்காவின் பெரும்பாலான மக்களால் பயன்படுத்தப்படும் வாகனமான கார்கள், அமெரிக்க மக்களின் வாழ்க்கையோடு ஒன்றிப் போன இந்த ஊர் தேசிய நெடுஞ்சாலைகளைப் பற்றித் தான் கதையே..
கதா நாயகன் Mc Queen
பிஸ்டன் கப் என்னும் பெருமைக்குரிய கோப்பையைப் பெறுவதை வாழ்க்கை லட்சியமாக வைத்திருக்கும் ரேஸ்கார் தான் கதை நாயகன் Mc Queen. இந்தக் கோப்பைக்கான போட்டிகள் நாட்டின் கீழ்க்கோடியில் நடக்கிறது. அதிசயமாக இந்த முறை போட்டியில் மூன்று கார்கள் முன்னணியில் வந்துவிட யாருக்குக் கோப்பை என்னும் வழக்கைத் தீர்க்க ஐந்து நாட்களுக்குள் மீண்டும் ஒரு போட்டி நாட்டின் மேல்கோடியில் இருக்கும் எல்லே(Elle) என்னும் ஊரில் வைப்பதாக முடிவு.
இந்த ஐந்து நாட்களுக்குள் தன்னைப் பற்றி மட்டுமே சிந்திக்கும், தானே தன் வெற்றிகளுக்கெல்லாம் காரணம் என்று இறுமாந்திருக்கும் நாயக "கார"ன் எப்படி ஒரு சின்னஞ்சிறிய ஊரின் மக்களைப்(கார்களைப்) பார்த்து, புகழ் பணம் அதிகமில்லாத அவர்களின் அன்பைப் புரிந்து திருந்துகிறான் என்பதே கதை.
தமிழில் எத்தனையோ படங்கள் இது மாதிரி பார்த்திருக்கிறோம் என்றாலும் பழகிய கதையைப் புதிய பாத்திரங்கள், புதிய மொழியில் ஏற்றிப் பார்ப்பது இன்னோரு புது அனுபவம்.
ரேஸ் காரின் ஹாலிவுட் ஆக்டிங் காராக ஆவது போன்ற கற்பனைக் கோட்டைகள்; வயலில் தூங்கும் டிராக்டர்களை இந்தக் கார்கள் போய் குறும்புத்தனமாகக் குரலெழுப்பி, எழுப்பிவிடுவது; அந்த டிராக்டர்களுக்குப் பாதுகாவலனான ரோட்ரோலரைக் கண்டு பயந்து ஓடி வருவது; நெடுஞ்சாலையில் இருக்கும் மோட்டல்களைப் போன்ற கார்களுக்கான தங்குமிடங்கள்; முக்கியமாக, கதை நாயகியாக(Sally) வரும் கார் ஒரு நீர்வீழ்ச்சியின் அருகே மெல்ல மிதந்தபடி திரும்பும் போது, ஒரு காரின் முகத்தில் அந்தக் கண நேரக் காதலைக் காட்டியிருந்த விதம்; அதற்கு நம் நாயகன் அசட்டுச் சிரிப்பு ஒன்று சிரித்ததையும் அழகாகக் காட்டியிருந்தது.. என்று வெறும் கார்களை வைத்து விளையாடி இருக்கிறார்கள்.
பிக்ஸார் மூவீஸ் Finding Nemo ஏற்கனவே ரசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன்.. இந்தப் படமும் அருமை.
நாயகி Sally
படத்துடன் கூட பாடல்கள் அருமை.. இறுதியில் "Finding Yourself" என்னும் பாட்டு வந்துகொண்டிருந்த போது அரங்கில் இருந்த எல்லாரும் வெளியே சென்று விட்டனர். எல்லாரும் போவதைப் பார்த்து நானும் இடத்தை விட்டு எழுத்தேன். ஆனால் பாட்டின் இனிமை ஈர்க்க மீண்டும் வேறு இடத்தில் அமர்ந்துவிட்டேன். (பொதுவாகவே படம் என்றால் கடைசியில் நன்றி போடும் வரை பார்த்து முடிக்க வேண்டும் என்பது என் கொள்கை).
படம் பார்த்துவிட்டு, வெளியில் வந்தால் பார்க்கும் ஒவ்வொரு காருக்கும் "ஏன் கண், வாய் இல்லை?" என்று யோசிக்கத் தோன்றியது. கார்கள், ட்ரக்குகள் எதுவுமே பேசாமல் இருப்பது ரொம்ப அசாதாரணமானது என்னும் உணர்வு விலக ஒரு அரை மணி ஆனது.
படத்தில் வரும் வரலாற்றுப் புகழ்மிக்க அமெரிக்க நெடுஞ்சாலை 66 எங்கள் ஊர் வழியாகத் தான் போகிறது என்று தெரிந்ததும், இந்த வாரம் அதில் படத்தில் வரும் "Historic Route 66" பாட்டையும் போட்டுக் கொண்டு வண்டி ஓட்டிப் பார்த்தது நிச்சயம் மறக்க முடியாத அனுபவம்.. இந்த ஊரில் பிடித்த விஷயம் இந்த ரோடுகள் தான்..
Historic route 66 - ஆற்றலரிசி கை(கண்?)வண்ணத்தில் ;)
ஆரம்பத்தில் என்னைப் பார்த்து மிரண்டவர்கள் கூட இப்போது "ஆபீஸ் போறீங்களா? நானும் வரலாமா?" என்னும் அளவுக்குத் தேறியாகிவிட்டது. படம் வேறு பார்த்த பின், காரைத் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டு வரவேண்டும் என்னும் எண்ணமே வருத்தமாக இருக்கிறது. நம்ம ஊரிலும் சாலைகள் இத்தனை நன்றாக இருந்தால்?!!..
வேற யாராவது விட்டுப் போச்சுன்னா சொல்லுங்க.. சேர்த்துடலாம் ;)
பி.கு: ஐம்பதாவது பதிவுக்கு ஏதாச்சும் போடணும்னு யோசிச்சிகிட்டே இருந்தேன். என்ன போடுறதுன்னு தெரியலை. அதான்!!
பதிவு போட விஷயம் இல்லைன்னா என்ன பண்ணுவோம்?!!!
கரெக்ட்.. படம் மாத்திடுவோம்ல..
கொட்டிய பொன்னைக்
கொண்டோடியது
யானை
ஓடிய கால்கள்
ஓய்வெடுக்க வந்தது..
ஆடியபடி..
என் பாய்மரம்..
(இப்படியே மிதந்துகிட்டே ஊருக்குப் போனா நல்லாத் தான் இருக்கும்.. எப்போ போய்ச் சேருறது!!!)
நித்தியா
3.
துளசி கோபால்
கண்டுபிடிக்கலாம்.. க்ளூக்கள் தேவையில்லை என்றே நினைக்கிறேன்..
தேவையானால், பின்னால்..
---விடைகள் சேர்க்கப் பட்டது