என்னருமை மான் குட்டி

'இருசக்கர வாகனத்தை சர்வீஸுக்கு விடப் போகிறேன்' என்று வீட்டில் அறிக்கை விட்டுக் கிட்டத்தட்ட மூன்று வாரங்கள் ஓடிவிட்டன. இன்று தான் அதற்கு நேரம் வாய்த்தது. வண்டியை விட்டுவிட்டு, அதன் தற்போதைய பிரச்சனைகளை பொறியாளரிடம் சொல்லிவிட்டு ஆட்டோ பிடிக்கையில் ஒரு லேசான தயக்கம். முதல் நாள் குழந்தையை பள்ளிக் கூடத்தில் விட்டுவிட்டு வரும் அம்மா மாதிரி வண்டியை ஏக்கத்தோடு நான் பார்க்கவும், அந்த மெக்கானிக் என்னைப் பார்த்து "கவலைப்படாம போய்ட்டு வாங்க மேடம்" என்பது போல் தலையசைத்ததைப் பார்த்து என்னிடம் ஒரு புன்னகை ஒட்டிக் கொண்டது.

நினைவு தெரிந்தது முதல், பொருளாதார சுதந்திரத்தைக் காட்டிலும் எனக்கு மிகவும் பிடித்தது இந்த என் போக்குவரத்துச் சுதந்திரம். கல்லூரிக் காலங்களில் என்னிடம் ஒரு டி.வி.எஸ் 50 இருந்தது. அம்மா ஆரம்ப காலத்தில் ஓட்டிப் பழக வாங்கிய வண்டி. அதற்கு எங்கள் வீட்டில் வைத்திருந்த பெயர் பூனை. [அம்மாவின் கைனடிக் ஹோண்டா அதன் பருமனான உடலுக்காக யானை என்றும் அப்பாவின் புல்லட் தன் சத்தத்திற்காகவும் அழகுக்காகவும்(?) காண்டா மிருகம் என்றும் அண்ணனின் சுசுகி மாக்ஸ்100R குதிரை என்றும் குறிக்கப் பட்டிருந்தன. வீட்டுக்கு 'உள்ளே' சக மிருகங்களான நாங்களும் இருந்தோம்;)]

என் பூனை மிக சாதுவானது. இரண்டு வருடங்கள் கல்லூரிக்கும், பின்னர் கடைசி ஆறு மாதம் தொழில் முறைப் பயிற்சிக்காக புற நகரிலிருந்து சென்னைக்கு நான் வந்து சென்று கொண்டிருந்த காலத்தில் கிட்டத்தட்ட 50 கி.மீட்டர் தினசரி ஓடி சாதனை படைக்கவும் செய்தது அந்த 1989 வருடத்தைய "நம்ம ஊரு வண்டி..". அந்த நாட்களிலேயே வண்டி ஓட்டுவதில் என் ஆர்வம் கட்டுக்கடங்காததாக இருந்தது என்பதை சமீபத்தைய சில நாட்களாகத் தான் உணர்கிறேன். வீட்டிலோ தோழியரிடையிலோ, ஏதும் சண்டை, சச்சரவு ஏற்படும் காலத்தில் வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு நீண்ட தூரம் ஓட்டினாலே என் கோபம், தாபம் எல்லாம் போன இடம் தெரியாமல் ஓடிப் போய்விடுவது உறுதி. வண்டியை ஏதும் மணற்பாங்கான இடத்தில் ஸ்டாண்ட் போட்டு நிறுத்தும்போது, "சமர்த்தா நிக்கணும் செல்லம், சீக்கிரம் வந்துடுவேன்" என்று சொல்லிச் செல்வதும், வண்டியில் இப்படி தூரங்கள் ஓட்டும் போது அதற்கும் எனக்கும் போரடிக்காமல் இருக்க கதை சொல்லுவதும் என்று வண்டியை என் உடன்பிறவா குடும்ப உறுப்பினராகவே நினைப்பது என் பழக்கம்.

பூனைக்கு முன்னால் என் ஆஸ்தான வாகனம், ஒரு எருமை மாடு - அதாவது, டயர்கள் பருத்த ஹீரோ சைக்கிள் ஒன்று. அந்த சைக்கிள் ஓட்டுவது கொஞ்சம் கஷ்டம். ஆரம்பத்தில் ஏறி மிதித்தால், அப்புறம் கொஞ்சம் வேகமாகப் போகும். எங்கள் கல்லூரிப் பேருந்துடன் போட்டி போட்டுக் கொண்டு இரண்டு கி.மீட்டர் தூரத்தை ஏழு நிமிடங்களில் ஓடிக் கடக்கும் அந்த சைக்கிள். வெளியூர்களில் வேலை பார்த்துத் திரும்பிய போது, பூனையும் எருமையும் இரண்டையுமே வெளியில் கொடுத்துவிட்டார் அப்பா. மத்திய சென்னையில் இருக்கும் புது வீட்டில் அத்தனை வண்டிகள் நிறுத்த இடமின்மையும் ஒரு காரணம்.

தங்கைக்கு வண்டி வாங்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்த போது முதன் முதலில் பெண்களுக்கான இரு சக்கர வாகனங்கள் பற்றிய பல உண்மைகள் தெரியவந்தது.

பொதுவாக பெண்களுக்கான இரு சக்கர வாகனங்களில் எதிர்பார்க்கப் படுபவை:
1. அதிகம் கனம் இல்லாமை.- சுலபமாக வண்டி தள்ள முடியவேண்டும்
2. கிக் ஸ்டார்ட் இல்லாத பட்டன் கொண்டு இயக்கும் திறன்
3. முன் பக்கம் கால் வைக்க, குழந்தைகள் நிற்க, காய்கறி வைக்க இடம்.
4. வசதியான இருக்கை.

அதிக தூரம் ஓட்டப் போவதில்லை என்றே முடிவு செய்து அதற்கேற்ற வண்டிகளாக யோசிக்கிறார்களோ?

ஆனால், எங்கள் தேவை கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருந்தது - நல்ல வண்டி, புடவை கட்டினால் ஓட்டக் கூடிய வகையில் முன் பக்கம் பெட்ரோல் டாங்க் இல்லாத வண்டி. அவ்வளவே.

• கைனடிக் ஹோண்டா, இப்போதைய ஸ்கூட்டி, போல் எல்லா பெண்கள் வண்டி என்று சொல்லப்படும் வண்டிகளிலும் சின்ன டயர்கள் இருப்பது ஏன்?

• ஆட்டோ கியர் என்று சொல்லி எரிபொருளை தன் விருப்பத்துக்குச் செலவு செய்யும் வண்டிகளையே பெண்கள் வண்டிகள் என்று பிராண்ட் செய்து வைத்திருப்பது ஏன்?

• பட்டனைத் தட்டினால் ஓடத் தொடங்கும் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக அந்த விதத்திலும், சில வண்டிகள் பிரச்சனை ஏற்படுத்துகின்றன. எப்போதும் பட்டன் ஸ்டார்ட் என்றாலும் தினம் ஒரு முறை, வாரத்துக்கு ஒரு முறை கிக் ஸ்டார்ட்டும் பண்ணுங்க என்று அறிவுரை சொல்வதோடு, அப்படி வாரம் ஒரு முறை உதைக்கையில் வண்டி தொடங்காமலே காலை ஒரு வழியாக்கிவிடுவது ஏன்?

• வெயிட் இல்லாத வண்டிகள் என்று சொல்லப்பட்டாலும் கைனடிக் ஹோண்டா, ஹோண்டா ஆக்டிவா போன்ற வண்டிகள், பின்புறம் மட்டும் அதிக கனத்துடன், எரிபொருள் இல்லாமல் மாட்டிக் கொண்டால், நிச்சயம் தனியாளால் தள்ளமுடியாமல் இருப்பது ஏன்?
  
  இத்தோடு இல்லாமல், சில பெண்கள் வாகனங்களில், அவற்றின் வண்டி பாகங்கள் முதலானவை பிரித்து ரிப்பேர் பார்க்க மிகக் கொடுமையாக இருக்கின்றன. என்னுடைய டீ.வி.எஸ் 50 இல் என்றாவது ஸ்பார்க் பிளக் பிரச்சனை கொடுக்கும் போது நானே கழற்றி ஊதி, துடைத்துப் போட்டுவிடுவேன். அதே, கைனடிக் ஹோண்டாவின் ஸ்பார்க் பிளக்கைக் கண்டுபிடிப்பதே ஒரு பெரிய சாதனைதான்..
  
  இப்படிப் பல்வேறு காரணங்களை உத்தேசித்து அப்போதைக்கு நாங்கள் வாங்கிய வண்டியின் போட்டோவை இங்கே போட்டிருக்கிறேன்.. இந்த எங்கள் மான்குட்டியைத் தான் இன்று சர்வீஸுக்கு விட்டாச்சு.. எப்படி இருக்கோ என் செல்லம்..? மாலை போய் எடுத்து வரவேண்டும்..