சந்திரா அத்தை - தேன்கூடு போட்டிக்கு

சந்திரா அத்தையை நடுவீட்டில் கிடத்தி இருந்தார்கள். அமைதியும் கனிவுமான அவள் புன்னகை அவள் இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருப்பதாகவே எண்ணச் செய்தது. நடுவீட்டில் படுப்பது அவளுக்குப் பிடிக்காது. என்ன செய்ய? இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் தான் அத்தை, பொறுத்துக் கொள்.

அத்தை அன்பின் வடிவம். எதற்குமே அவளுக்குக் கோபம் வராது. ரொம்ப அனுசரணை, பாசம். அதிர்ந்து பேச மாட்டாள். திட்டும் போது கூட அவள் குரல் ஏதோ சங்கீதம் மாதிரி தான் ஒலிக்கும். கோபமே இல்லாமல் ஒருவரால் எப்படி இருக்க முடியும் என்று ஒவ்வொரு முறை அத்தையைப் பார்க்கும் போதும் எனக்குத் தோன்றும்.

"எப்படி ஆச்சு?" புதிதாக வந்தவர் யாரோ கேட்டது என் சிந்தனையைக் கலைத்தது.

"எங்கே?, எப்படி?, எப்போது?, எப்போ எடுக்கப் போறீங்க?, யாருக்காகக் காத்திருக்கீங்க?" இழவு வீடுகளில் பேச மக்களுக்கு வேறு எதுவுமே இருக்காதா? பேச வேண்டிய அவசியம் தான் என்ன? இறந்து போன ஆத்மாவை பற்றி நினைத்துப் பார்க்க மட்டும் யாருக்கும் மனம் வருவதில்லை.

அத்தை தனது கணவரின் மரணத்தை எதிர்கொண்ட விதம் பற்றி அம்மா சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். அப்போது அத்தைக்கு இருபது இருபத்தோரு வயது தானாம். மூன்று வருட மண வாழ்க்கைக்கு ஆதாரமாக, இரண்டு பெண் குழந்தைகள் கையில். பின்னாளில் தன்னை வைத்துக் காப்பாற்றப் போகிறான் என்ற நம்பிக்கையைப் பொய்ப்பித்த ஒரே மகன் வயிற்றில். விபத்தில் உருக்குலைந்து மூட்டையாக எடுத்து வரப்பட்ட கணவனது உடலைப் பார்த்தும் அத்தை புலம்பவில்லையாம். ஒரு வரி நீரோடு அவள் பெற்றோரையும் மாமியாரையும் தேற்றியது பற்றி அம்மா கதை கதையாகச் சொல்லுவாள். தைரியத்துக்குப் பெயர் போனவள் அத்தை..

பாதி மலர்ந்த நித்ய மல்லிகளைப் பறித்தபடி பேசிக் கொண்டிருந்த ஒரு மாலை நேரத்தில் இது பற்றி அவளிடம் கேட்டிருக்கிறேன்..

"அத்தை, மாமா இறந்தபோது எப்படி நீ அழாம இருந்த?"

அத்தை மெலிதான ஒரு புன்னகை பூத்தாள்.. ஒரு சுகமான வேதனை கலந்த புன்னகை.

"அவர் இன்னும் எனக்குள்ள வாழ்ந்துகிட்டு தானே இருக்கார்.. நானும் இல்லாம போனாத் தான் அவருக்கு இறப்பு" என்றாள். அதற்கு மேல் அவளைப் பேச வைக்க முடியவில்லை.


"எழுபத்தஞ்சு வயசு.. கல்யாணச் சாவு தான்!" யாரோ ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். எப்படியும் இந்தச் சாவு நமக்கு இப்போதைக்கு வராது என்னும் எண்ணம் தான் இப்படி எல்லாம் பேச வைக்கிறதா? அக்கம் பக்கம் பார்த்துப் பேச வேண்டாம்? இறப்பில் கலந்து கொள்ள வந்திருந்த ஒன்றிரண்டு வயதானவர்களின் முகங்களில் ஒரு பயம் படர்வதைப் பார்க்க முடிந்தது. ஒருவேளை இவளுக்கு ரொம்பவும் நெருக்கமான ஒருவரது இறப்பாக இருந்தால் அப்போதும் இப்படித் தான் சொல்வாளோ? அந்தப் பெண் என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்தாள். ரொம்ப நேரமாக அவளையே முறைப்பதை உணர்ந்து பார்வையை விலக்கிக் கொண்டேன்.

அத்தை இந்த மாதிரி பேசுபவர்களைத் தாங்கிக் கொள்ளவே மாட்டாள். ஒரு முறை கோயில் வாசலில் பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்த ஊனமுற்றவன் ஒருவனுக்கு உதவக் கூடாது என்று நான் சொன்னதற்காக என்னை உட்கார வைத்து அறிவுரை சொன்னாள். "நமக்கு நாக்கு கொடுத்திருக்கிறதே நல்ல விஷயங்களைப் பேசத் தான்.. அடுத்தவங்க மனசு புண்படாம பேசணும்..இல்லைன்னா நீ என்கிட்டயும் பேசவே வேண்டாம்!!".

ஊனமுற்றவர்கள், முதியோர், சிறுவர்கள், வாயில்லா ஜீவன்கள் என்று அத்தையின் அன்பு ஒரு அமுத சுரபி. எல்லாத் திக்கிலும் பயணம் செய்ய வல்லது. இனிமேல் உன்னை எங்கே பார்க்கப் போகிறேன் அத்தை? உன் மடி மேல் தலை வைத்து உறங்கப் போவது எப்போது?

யாரோ என் தலையைத் தொட்டது போல் இருந்தது.. நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.. ஜன்னல் வழியே அவள் வளர்த்த செம்பருத்திச் செடி.. காற்றுக்கு மோதியிருக்கிறது.. அத்தை இந்த அறையில் இன்னும் இருக்கிறாள். அதன் அடையாளம் தான் இந்தச் செடி என்று ஏனோ தோன்றியது..

"அதோ அவன் தானா?" மீண்டும் யாருடைய குரலோ என்னை நினைவுலகுக்கு அழைத்து வந்தது..

"அவனே தான்.. உட்கார்ந்திருக்கான் பாரு.. கல்லுப் பிள்ளையார் மாதிரி.."

"எல்லாம் நேத்தி வரைக்கும் ஆட்டம் போட்டுகிட்டு தான் இருந்தா.. என்னிக்கு அடங்கி இருந்திருக்கா.. இவ ஆட்டம் தாங்காம தான் கட்டினவனும் சிக்கிரமே போய்ச் சேர்ந்துட்டான்.. " இது அத்தை மகள் சித்ராவின் மாமியார் குரல்.

அவள் பார்வை போன திசையைப் பார்த்தேன். அங்கே அத்தையின் வலது பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தது சேகர் சார். சேகர் சாரை அத்தைக்கு அறிமுகம் செய்தது நான் தான்.

அத்தையை அவள் மகன், தங்கை சித்ரா வீட்டில் கொண்டு விட்ட புதிதில் அந்தப் பேரதிர்ச்சியைப் பகிர்வதற்கு ஆள் இல்லாமல் கொஞ்சம் மனம் வெறுத்துப் போயிருந்தாள். அந்த நாட்களில் வற்புறுத்தி நடைபயிற்சிக்கு அழைத்துச் சென்ற ஒரு மாலை வேளையில் சேகர் சார் வீடு, சித்ராவின் பக்கத்துத் தெருவில் தான் என்று தெரியவந்தது.

முதல் அறிமுகத்திலேயே இருவருக்கும் இடையில் ஒரு இயல்பான நட்பு மலர்ந்துவிட்டது எனலாம். இயல்பான நட்பு என்பதை விட இயற்கையான நட்பு என்பது தான் சரியாக இருக்கும். சேகர் சார் ஓய்வு பெற்ற தாவரவியல் ஆராய்ச்சியாளர். அத்தைக்கும் மரம் செடி, கொடி என்றால் உயிர். இயற்கையைப் பற்றிப் பேசத் தொடங்கினால் இருவருக்கும் நேரம் போவதே தெரியாது.

சேகர் சார் ஒரு மூலிகைத் தோட்டம் வேறு வைத்திருந்தார். அதில் தானே ஏதோ ஆராய்ச்சி செய்து இந்த வயதிலும் கட்டுரைகள் எழுதிக் கொண்டிருந்தார். பாதி நேரம் அத்தை கட்டுரைகளைப் பிழை திருத்தி அழகாக எழுதிக் கொடுப்பாள்.

இருவரும் மரங்கள், செடி கொடிகள் பற்றிப் பேசும்போது அமைதியாக உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். உலகம் எல்லாம் சுற்றி வந்த பேராசிரியருக்குச் சரிக்குச் சரியாக ஒரு ஆரம்பப் பள்ளி ஆசிரியை பேசுவது ரொம்ப வியப்பளிக்கும் நிகழ்வு.

மழை இல்லாத மாலை வேளைகளில் இருவரும் சேர்ந்து நடை பயில்வதும் நடக்கும். புதுப் புது பாதைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து நடப்பார்கள். அலுவலக வேலை மென்னியைப் பிடிக்காத பல நாட்களில் நானும் அவர்களிடையே நடந்திருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம் அவர்களுக்குள் ஏதும் பேச்சு வார்த்தை இருக்காது. ஆனால் ஏதோ ஒரு கருத்தொருமித்த எண்ண ஓட்டம் இருக்கும். வெகுநேர மௌனத்துக்குப் பின் பேசத் தொடங்கும் போது இருவரும் ஒரே சொல்லையோ ஒரே கருத்தையோ சொல்லத் தொடங்கி அடுத்தவருக்காக நிறுத்துவது அடிக்கடி ஏற்படும். சொற்கள் அவசியமில்லாமல் போன மனதின் உரையாடல்கள் அவை.

சில சமயம் மதிய வேளைகளில் கூட சேகர் சார் வந்து சித்ரா வீட்டில் அமர்ந்திருப்பார். இருவரும் பேசும் போது பல விஷயங்களைத் தொட்டுச் செல்லும் பேச்சுகளில் சித்ராவும் கலந்து கொள்வதுண்டு. சித்ரா மாமியார் தான் கொஞ்சம் முகத்தைச் சுளித்தபடி பார்த்துவிட்டுப் போவார். அத்தை இருக்கும் போது பேசத் துணியாத இவர்கள் எல்லாம் இன்று அவளது உடலை வைத்துக் கொண்டே பேசுகிறார்கள். அடுத்தவர் மனதைக் குத்திக் கிழிக்கும் சொற்களை அனாயாசமாகப் பேசும் இந்த நாகரிக சீமாட்டிகளை என்ன செய்வது?

மீண்டும் சேகர் சாரைப் பார்த்தேன். அவர் முகத்தில் அதே அமைதி இருந்தது. நடை பயிலும்போது இருக்கும் தீவிரமான கவனம். கனிவு, கூர்மையான பார்வை. அத்தை முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். எத்தனை நேரம் இப்படி அமர்ந்திருந்தாரோ தெரியவில்லை. நானும் பேசாமல் இருந்தேன் என்றபோதும், அழுததில் கொஞ்சம் ஆறுதல் ஏற்பட்டிருந்தது. சேகர் சாரின் கண்களில் துளி கண்ணீரும் இல்லை. அத்தை உயிருடன் இல்லை என்பது அவருக்குத் தெரிந்ததா?

எங்கள் கல்லூரியைச் சேர்ந்த ஒரு மாணவன் இறந்த அன்று அவர் அழுதது எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. யார் யாருக்கோ வருத்தப்பட்டவருக்கு இன்று அத்தைக்காக அழ மனமில்லையா என்ன? "கல்லுப் பிள்ளையார்" என்னும் பதத்துக்கு பொருள் புரிந்ததில் எனக்கே ஒரு மாதிரி தான் இருந்தது.

சேகர் சார் சாரின் நீடித்த பார்வைத் தவம் சற்றே கலைந்தது. மெல்ல ஆம் என்பதாகத் தலையை ஆட்டினார். அதன் பின் திரும்பி வாசலை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார்.

இதற்குள் வாசலில் அரவம் கேட்டது. அத்தையின் ஒரே மகன் சரவணன் வந்துவிட்டான். சேகர் சார் மெதுவாக விலகி வெளியில் போய்க் கொண்டிருந்தார்.

சரவணன் தாம் தூம் என்று வந்தான்.. "அம்மாவுக்கு இப்படி ஆய்டுச்சே.. என் பக்கத்துல இருக்கும் போது இப்படி ஆகி இருக்கக் கூடாதா" இன்னும் எதேதோ! இருக்கும் போது வந்து பார்க்கத் தெரியவில்லை.. இப்போது போலியான அழுகை.. போலியான கவலை.. என்னைச் சுற்றி இருக்கும் யாருக்குமே உண்மையான அக்கறை இல்லை.. எல்லாமே பொய் முகங்கள்.

சேகர் சாருடன் ஏதோ ஒன்று அந்த அறையிலிருந்து வெளியே சென்றுவிட்டதாகத் தோன்றியது. நானும் அந்தக் களேபரங்களிலிருந்து தப்பி வாசலுக்கு வந்தேன். சார் வாசலில் வழக்கமாக அத்தை அமர்ந்து பேசும் ஊஞ்சலுக்கு அருகில் உள்ள இருக்கையில் அமர்ந்தார். யாரோ பேசுவதைக் கேட்பது போல் ஒரு பாவனையில் கண்மூடி அமர்ந்து கொண்டிருந்தார்.
மெல்ல அருகில் சென்று அவரைத் தொட்டு எழுப்பினேன்.

"அழுதுடுங்க சார்!" இங்கு வந்தது முதல் நான் பேசிய முதல் வாக்கியம்..

சார் ஏதோ சிந்தனை கலைந்த கேள்வி பொதிந்த கண்களுடன் நிமிர்ந்தார். என் கண்களில் விடை கிடைத்திருக்க வேண்டும்.

"ஏன் அழணும்? அழுதா சந்திராவுக்குப் பிடிக்காது. சந்திராவுக்கு ஒண்ணும் ஆகலை." என்றபடி மெல்லத் திரும்பி ஊஞ்சலைப் பார்த்தார் "இதோ என்கிட்ட பேசிகிட்டு தான் இருக்கா. நானும் இல்லாமல் போனால் ஒரு வேளை அவள் இறந்து போகலாம். அதுவரை இங்க தான் இருக்கா." கணீரென்று தொடங்கிய குரல் மென்மையாக முடிந்தது. அவரது பார்வை தொடர்ந்து அந்த ஊஞ்சலைத் தடவிக் கொடுக்கத் தொடங்கியது.

பதில் சொல்ல எதுவுமில்லாமல், வழக்கமாய் நான் உட்காரும் நாற்காலியில் சாய்ந்தேன். அதே தென்றல் இந்த முறை ஊஞ்சலை லேசாக ஆட்டிவிட்டு நித்திய மல்லியின் பூக்களை என் தலையில் தூவி விட்டுச்சென்றது. சாருடன் சேர்ந்து அத்தையும் ஊஞ்சலுக்கு வந்து விட்டாள் போலும்.

அன்றைய காரியம் எல்லாம் முடிந்து சரியாய் ஐந்து நாட்கள் கழித்து சந்திரா அத்தை செத்துப் போனாள்.

[மீண்டும் படித்து பின்னூட்டங்களில் சொல்லப் பட்ட மாற்றங்களைச் செய்த நாள்: அக் 05,2006 ]