குழந்தைத்தனமான ஒரு ஆசை...

காலையிலிருந்தே இதோ, 'இப்போ வருவேன்', 'அப்போ வருவேன்' என்று பூச்சாண்டி காட்டிக் கொண்டே இருந்த மழையைத் தைரியமாக எதிர்த்துக் கொண்டே, கோயம்பேடு காய்கனி அங்காடிகளுக்குச் சிற்றுலா சென்ற போது மதிய உணவுக்குத் திரும்பிவிடலாம் என்பது மாதிரியான நேரம் தான். மார்க்கெட்டின் சிறுவியாபாரிகள் கடைகள் எல்லாவற்றையும் ஒரு சுற்று நோட்டம் விட்டுவிட்டு அன்றைக்குப் பச்சையாக புதிதாகத் தோன்றும் காய்களை மட்டுமே வாங்குவது எங்கள் வழக்கம்.

வெங்காயக் கடையில் சாம்பார் வெங்காயத்துக்கும் பெரிய வெங்காயத்துக்குமான விலைப்பேரம் பேசிக் கொண்டிருந்த போது தான் வெங்காயக் கூடைக்கும் கடைக்காரரின் இருக்கைக்கும் இடையில் லேசாக பூந்துடைப்பத்தின் நுனி ஒன்று தெரிந்தது. லேசான ஆச்சரியத்துடனும் அதிர்ச்சியுடனும் பேச வாய்வராமல் "கிலோ இருபது ரூபாயா? கொள்ளை விலையா இருக்கே!" என்று பேசிக் கொண்டிருந்த அம்மாவை நான் தொடுவதற்கும் அந்தப் பூந்துடைப்பத்தின் தலை அதே இடைவெளியில் தென்படுவதற்கும் அதிகம் நேரமாகவில்லை.

சின்ன அணில் அது. அப்போது தான் அணில் ஒன்றை அத்தனை அருகில் பார்க்கிறேன். சிறுவயதில் இந்திப் புத்தகத்தில் மகாதேவி வர்மா வளர்த்த அணிலைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். நாங்கள் இருந்த வீடுகளில் எல்லாம் அங்குமிங்கும் வளர்ந்திருந்த மரங்களில் அவ்வப்போது ஓடி விளையாடும் அணில்களைப் பார்த்து ரசித்திருந்தாலும், அத்தனை அருகில் பார்த்ததில்லை.

அணில் மெல்ல தலையை வெங்காயக் கூடையிலிருந்து வெளியே விட்டதும், அம்மா என் தொடுதலை உணர்ந்து "ஆமாம் அத அவர் வளர்க்குறாரு" என்றார்.

"என்னது? அணில் வளர்க்கறீங்களா?" என்று நான் கேட்டதும், லேசான வெட்கம் கலந்த பெருமிதத்துடன் 'ஆம்' என்றார் அந்தக் கடைக்காரர். கடைக்காரர் என்று சொன்னாலும் சின்ன பையன் தான், பதினெட்டிலிருந்து இருபது வயது தான் சொல்லலாம். அணிலுடன் விளையாடும் வயது தான் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

"சாப்பிட என்ன கொடுப்பீங்க?"

"பால் தான் கொடுக்கிறது." என்றபடி இடதுகை பக்கத்தில் வைத்திருந்த பாலை, அணில் கண்டுகொண்டு விடாமல், கையில் எடுத்துக் கொண்டார் அவர். அணிலும் சளைக்காமல் அந்தப் பாலைத் தேடத் தொடங்கியது. கடைக்காரரின் உடையின் மேல் ஏறிப் பின், உடலிலும் ஓடிப் போய் பின்கழுத்துவழியாக இடது கையில் இறங்கி, விரல்களில் இருந்த பாலுக்கு அருகில் சென்றபோது, கடைக்காரர் பால் டம்ப்ளரை வலதுகைக்கு மாற்றிக் கொண்டார். அணிலார் மறுபடி உடலெங்கும் இறங்கித் தேடத் தொடங்கினார்.

பக்கத்துக் கடைக்காரர் "டேய், அது கிட்ட காட்டாம குடின்னு அப்பவே சொன்னேன்ல?! " என்று அறிவுரை சொன்ன போது எங்கள் வியாபாரம் முடிந்து அடுத்த கடைக்கு நகரத் தொடங்கினோம். திரும்பி வரும் வழியில் அந்தக் கடைக்காரரும் அணிலும் மீண்டும் அதே ஒளிந்து பிடித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தது ரசிக்கும்படியாக இருந்தது.

**********************

வழக்கமாகப் போகும் எங்கள் அருகாமை மருந்துக் கடை தான். கணவனும் மனைவியுமாக அந்தக் கடையை நடத்துகின்றனர். கணவர் சீட்டை வாங்கி மருந்தை எடுத்து வைக்க, மனைவி ரசீது போட்டுக் கொடுக்க மிக அழகான வியாபாரம் அவர்களுடையது. நான் போகும் நேரங்களில் விளையாட்டுப் பள்ளியில் படிக்கும் அவர்களது இரண்டரை வயது மகனும் பெரும்பாலும் கடையில் தான் இருப்பான். மருந்து எடுத்து வரும் அட்டை பெட்டிகளையோ அவனுக்கென்றே இருக்கும் பென்சில், ரப்பர் இத்யாதிகளையோ வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருப்பான்.

நாம் ஏதாவது கேட்கும் போது அதை, தானே எடுத்துத் தர வேண்டும் என்று சில சமயம் அவனிடம் ஆர்வம் கொப்பளிக்கும். அவன் கைக்கு எட்டும் இடத்தில் இருக்கும் விக்ஸ், அமிர்தாஞ்சன் போன்ற மருந்துகளை எடுத்துக் காட்டி, "இது வேணுமா உங்களுக்கு?" என்னும்போது, "அதெல்லாம் வேண்டாம்டா கண்ணா, உன்னைத் தான் தூக்கிக் கொஞ்சணும்" என்று சொல்லலாம் போலிருக்கும்.

அன்றைக்குக் கடைக்குப் போகும்போது, சிறுவன் பயங்கர உற்சாகமாக இருந்தான். அவன் அம்மாவின் தம்பி வந்திருந்ததுதான் உற்சாகத்துக்கான காரணம் என்று தெரிந்தது. வேலையிலேயே மூழ்கி இருக்கும் அப்பாவுக்கும், கணக்கில் கறாராய் இருக்க வேண்டிய அம்மாவுக்கும் இடையில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாலும் தனிமை அவனை வாட்டிக் கொண்டிருந்ததென்பது இன்றைக்கு அவன் மாமாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த மகிழ்ச்சியிலும் குதியாட்டத்திலும் தெளிவாகத் தெரிந்தது. மாமாவிடம் தன் கடை குளிர்சாதனப் பெட்டியைக் காட்ட வேண்டும் என்று திடீரென்று ஆசை வந்துவிட்டது நம் குட்டிப் பையனுக்கு.

"அப்பா, அப்பா, நம்ம பிரிட்ஜில, " என்றபடி எங்கள் சீட்டுக்கான மருந்தை எடுத்துக் கொண்டிருந்த அப்பாவின் முன் போய் ஒரே குதி குதித்தான். அன்றைக்கென்று என்ன பிரச்சனையோ அவருக்கு, மகன் அந்த வாக்கியத்தை முடிக்கும் முன்னரே, "இன்னிக்கு நீங்க ரொம்ப பேசுறீங்க.. ஆட்டம் அதிகமா இருக்கு, ஒரு இடத்துல உட்காரக் கூடாதா?!" என்று கொஞ்சம் காட்டமாகவே கேட்டுவிட்டார்..

பையனின் குதியல் பட்டென்று அடங்கிப் போயிற்று. அந்தக் கேள்வி கூட முடியவில்லை. கோபத்துடன் சிறுவன் கடை நடுவிலிருந்த அலமாரியின் பின்பக்கத்தில் போய் நின்று கொண்டான். அவனைக் கொஞ்சம் கடுமையாகவே பேசிவிட்டார் என்பதால் அப்பாவுடன் போயிருந்த என்முகமும் என்னவோ நானே திட்டுவாங்கியது போல் சுருங்கிப் போக, அப்பாவிடம் மருந்து பற்றிக் கேட்கவந்த கடைக்காரர், முகக்குறி படித்து, குழந்தையைக் கொஞ்சம் அதிகமாகவே சொல்லிவிட்டோமோ என்று வருத்தத்துடன் அலமாரி பின்னால் போனார்.

"பிரிட்ஜில என்ன, சொல்லுங்க.. " என்று குனிந்து கேட்டார்..

அந்தத் தெய்வம் சற்று நேரம் முன்னால் நடந்ததை முற்றிலுமாக மறந்து போய் இந்த அங்கீகாரத்துக்கே குளிர்ந்து, "பிரிட்ஜில் இருக்கிற சாக்லேட்டை மாமாவுக்குக் கொடுக்கலாமா?" என்று கேட்கத் தொடங்கியது..

*****************************

இரண்டு சம்பவங்களைப் பார்த்ததிலிருந்து என் மனதில் ஏனோ பல்லாயிரம் கேள்விகள். முதல் முதல் வேலை பார்த்த நிறுவனத்தில் பிந்து என்ற என் தோழி ஒருத்தி அதிகாலை நான்கு மணிக்கே எழுந்து ஆறு மணி வாக்கில் அலுவலகம் வந்து விடுவாள். மதியம் இரண்டு மணிக்கு அவள் வீட்டுக்குக் கிளம்பும் நேரம் தான் நான் அவளைப் பார்க்கக் கூடிய நேரம். "இத்தனை சீக்கிரம் கிளம்புறீங்க?!" என்று தான் எனக்கும் அவளுக்குமான பேச்சு வார்த்தை தொடங்கியது. பிந்துவின் இரண்டு வயது மகள் ப்ளே ஸ்கூலிலிருந்து திரும்பும் மூன்று மணிக்கு அவள் வீட்டிலிருக்க வேண்டும் என்று தான் இத்தனை அதிகாலையில் எழுந்து அலுவலகம் வருகிறாளாம் அவள். இப்படி வராவிட்டால் குழந்தையுடனான நேரம் ரொம்பவே குறைந்துவிடுகிறதாம்.

மென்பொருள் நிறுவனத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்ததிலிருந்து இந்தக் காரணத்தை அடிக்கடி கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறேன். குழந்தை கொஞ்சம் தவழ, பேசத் தொடங்கிவிட்டால், அவனோ அவளோ பள்ளிக்குப் போகத் தொடங்கும் வரை வேலையை கைவிட்டு விடுபவர்கள், சூழ்நிலை காரணமாக வேலைக்கு வந்தாலும் குழந்தை சாப்பிட்டானா? தூங்கினாளா? வெயிலில் அலையாமல் இருக்கிறாளா ? என்று கவலைப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கும் பெற்றோரை அடிக்கடி பார்க்க முடிகிறது.

செல்லப் பிராணிகள் வளர்க்கும் போதும் இந்தப் பிரச்சனை இருக்கிறது. நாயோ பூனையோ வளர்க்க வேண்டும் என்று சொன்னபோது எங்கள் வீட்டில் எழுந்த முதல் கேள்வி, அதைப் பகல் பொழுதில் யார் பார்த்துக் கொள்வது என்பது தான்.

"மகளிர் மட்டும்" திரைப்படத்தில் வந்தது போல் ஏன் குழந்தைகளை அலுவலகத்துக்கே அழைத்து வர நம்மால் முடிவதில்லை. இது போன்ற அலுவலகங்கள் உலகெங்கிலும் எங்காவது இருக்கின்றனவா? பன்னாட்டு நிறுவனங்களில் சிலவற்றில் ஊழியர்களுக்கான குழந்தைகள் காப்பகங்களே இருக்கின்ற போதும் அவை இருக்குமிடம் பணியிடத்திலிருந்து பலகாத தொலைவாகவே இருக்கிறது.

காப்பி, மதிய உணவு இடைவெளிகளில் மட்டுமாவது குழந்தைகளைப் பார்க்க முடிந்த அருகாமை இடங்களாக இருந்தால் குழந்தைகளைப் பற்றிய கவலைகள் இல்லாமல் வேலை செய்யும் பெற்றோரின் பணித்திறமும் அதிகரிக்கும் தானே? அதை ஏன் காண முடிவதே இல்லை? களத்து மேட்டில் குழந்தையைத் தூளியில் போட்டுவிட்டு வயலுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்த நமது கலாச்சாரத்தை எங்கு இழந்தோம்?

பத்து மணி நேரத்துக்கும் மேல் கணினித் திரையையே பார்த்துக் கண்ணைக் கெடுத்துக் கொள்ளாமல் இருக்க, விளையாட்டுக்காக டேபிள் டென்னிஸ், கேரம் போன்ற விளையாட்டு அறைகள் கொண்ட நிறுவனங்கள் கூட, இவற்றுக்குப் பதிலாக குழந்தைகள் அறை வைத்திருந்தால் இடமும் கலகலப்பாகும்; கொஞ்ச நேரம் குழந்தைகளிடம் செலவு செய்துவிட்டு வரும்போது வேலையும் சுறுசுறுப்பாக நடக்கும் அல்லவா?

ஏதோ ஒரு படத்தில் நாகேஷ் தன் கைக்குழந்தையை ஒளித்து மறைத்து அலுவலகத்துக்குத் தூக்கி வருவார். அந்த மாதிரியான ஒரு அலுவலகம் உலகில் எங்கேயாவது இருக்கிறதா என்ன?