அமெரிக்காவில் (நிஜ) அப்பாவி

[முன்குறிப்பு: தலைப்புக்கும் இந்தத் தொடரின் பதிவருக்கும் எந்தத் தொடர்பும் கிடையாது :) ]

முதன்முறையாக வெளிநாடு போவதற்கு முன் எனக்குப் பல்வேறு பக்கங்களிலிருந்தும் வந்த அறிவுரை பெரும்பாலும் அந்த ஊர் கறுப்பின மக்களைப் பற்றியதாகவே இருந்தது. "பூர்ணா, கறுப்பின மக்கள் இருந்தா, ஜாக்கிரதையா இருங்க. பணம் அதிகம் எடுத்துப் போகாதீங்க.. தனியா இரவில் ஆறு ஏழு மணிக்கு மேல் வெளியில் இருந்தால் கூட உங்ககிட்டிருந்து பணம், நகை எல்லாம் பிடுங்கிட வாய்ப்பிருக்கு!" என்று பெரிய அளவில் கிலியேற்படுத்திவிட்டுப் போனார்கள்.

இந்த விசயத்தில் எனக்கு ஏற்பட்ட மற்றொரு துணைப்பயம், வித்தியாசமானது. நானே கொஞ்சம் மாநிறம் தான். எங்கள் வீட்டிலேயே நான் தான் அதிக கறுப்பு (கறுப்புத் தங்கம் ;)), இதை வைத்து, எனக்கென்னவோ வெளிநாட்டுக்குப்போய் அங்கிருக்கும் வெள்ளையர்களுக்கிடையில் நம் நிறம் இன்னும் அதிக கறுப்பாகத் தெரிந்து, நம்மைப் பார்த்து எல்லாரும் பயந்துவிடப் போகிறார்களே என்று தான் முதலில் பயந்தேன். அப்படி ஏதாவது ஆனால், கஷ்டம் தான் என்று எங்கே போனாலும் பாஸ்போர்ட், எங்கள் நிறுவன அடையாள அட்டை என்று தூக்கிக் கொண்டே சுற்றுவது என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டேன்.



நியூயார்க் விமான நிலையத்தில் போய் இறங்கிய போது என் கையில் பத்து டாலருக்குக் குறைவான சில்லறையே இல்லை. அதனால், அங்கே சாமான் தள்ளும் வண்டிகளை வாடகைக்கு அமர்த்திக் கொள்ள முடியாமல், பெட்டி படுக்கைகளைக் கஷ்டப்பட்டு நானே தூக்கிக் கொண்டு கஸ்டம்ஸ் அதிகாரிகளிடம் காட்டுவதற்கு முன்னால், கனம் தாங்காமல் ஒரு முறை கீழே விழுந்து, வடிவேலு மாதிரி "இல்ல, தரையெல்லாம் நல்லா சுத்தமா இருக்கான்னு பார்த்தேன்" என்று தடவிப் பார்த்துவிட்டு ஊருக்கு விமானம் ஏறினேன்.

செயின்ட் லூயிஸில் போய் இறங்கிய போது அந்த ஊர் நேரப்படி மணி ஏழரை. தூக்க முடியாமல் தூக்கி வந்த ஒரு பெட்டியை விமான நிலைய அதிகாரிகள் நியூயார்க்கில் தொலைத்துவிட, அதற்கான புகார்ப் பதிவு செய்வதில் ஒரு அரை மணி நேரம் போனது. தன்னந்தனியாக வெளிநாட்டுக்குக் கிளம்பியபோதும், புது ஊரில் எங்கள் அலுவலகத்தினர் யாருமே இல்லை என்ற போதிலும், விமான நிலையம் வந்து அழைத்துச் செல்வதற்குக் கூட யாரும் வர மாட்டார்கள் என்று வீட்டில் கவலைப்பட்ட போதும் ஏற்படாத பயம் எட்டரை மணிக்கு என் ஹோட்டலுக்கு எப்படி போவது என்று யோசித்த அந்தக் கணம் தான் முதன் முதலில் எட்டிப் பார்த்தது.

வீட்டுக்குப் பேசினால், ஒருவேளை மனம் கொஞ்சம் லேசாகும் என்று நினைத்தேன். இந்தியாவில் என்ன நேரம் இருக்குமோ என்பது வேறு கொஞ்சம் யோசனையாக இருந்தது. 'சில்லரையாக ஒன்றரை டாலர் போடு' என்றது கட்டணத் தொலைபேசி. என்னிடம் சில்லரையே இல்லாமல் போக, சுற்றுமுற்றும் பார்த்தேன். 'உதவிக்கு வரலாமா?" என்று எழுதி வைத்திருந்த இடத்தை அணுகி சில்லரை கேட்பது என்று முடிவெடுத்தேன்.

அந்த உதவி மையத்தில் இரண்டு பேர் இருந்தார்கள். வெள்ளை நிறத்தில் ஒரு பெண். கொஞ்சம் கருப்பாக ஒரு ஆண். நமக்குத் தான் நல்லாவே 'வழி' காட்டி இருந்தார்களே. இருந்திருந்து விமான நிலையத்துக்குள்ளேயே கருப்பர்களிடம் மாட்டிக் கொள்வதா, என்று பயந்து, அந்தப் பெண்ணிடம் தான் சில்லரை கேட்டேன்.

அவளுக்கோ வேலை நேரம் முடிகிறது போலிருக்கிறது. அவள் அந்த இளைஞனிடம் என்னை ஒப்படைத்து விட்டு பையை மாட்டிக் கொண்டு எனக்கும் ஒரு 'பை' சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டாள். நான் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாத பயத்துடன் அவனைப் பார்த்து, "இந்த பத்து டாலருக்குச் சில்லரை கிடைக்குமா?" என்றேன். என்னதான் குரலில் தெரியாவிட்டாலும், என் மிகப் பெரிய குறை என் கண்கள். கோபம், எரிச்சல், சிரிப்பு, குறும்பு, என்று எல்லாமே காட்டிக் கொடுத்துவிடும் என் கண்களில் அவருக்குப் பயம் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

"எங்கிருந்து வரீங்க?" என்று பதில் கேள்வி கேட்டார்.

"இந்தியாவிலிருந்து வரேன். "

"அப்பாடியோ! அத்தனை தூரத்திலிருந்தா வரீங்க? முதன் முறையா எங்க ஊருக்கு வரீங்களா?"

"ஆமாம். உங்க நாட்டுக்கே முதன்முறையா வரேன்"

"எங்க போகணும் உங்களுக்கு?"

நான் என் விலாசத்தை அவருக்குப் படித்துக் காண்பித்தேன்.

"இது ரொம்ம்ம்ப தூரமாச்சே! பக்கத்து ஊரு. எப்படிப் போகப் போறீங்க?"

"இதோ, இந்த நம்பரில் உள்ள டாக்ஸிக்காரங்களைக் கூப்பிட்டு வண்டி வரவழைச்சிக்கச் சொல்லி இருக்காங்க." எண்ணைக் காட்டினேன்.

"ஓ.."

"அதான், சில்லரை வேணும்.. "

"என்கிட்ட சில்லரை இல்லையே.. கொஞ்சம் இங்க உட்காருங்க. நான் போய் யார்கிட்டேர்ந்தாவது சில்லரை வாங்கி வரேன்"

என்னிடமிருந்து பத்து டாலரை வாங்கிக் கொண்டு, எங்கோ போனார் அவர். மிக நீளமான பத்து பதினைந்து நிமிடங்களுக்குப் பின், சில்லரையுடன் வந்தார். "அதோ, போன் இருக்குப் பாருங்க, அங்க போய் போன் பண்ணிப்பாருங்க.."

நான் முதலில் அம்மாவுக்குச் செய்தேன். என் நிலை, நேரம் மற்றும் இன்னபிறவற்றைச் சொல்லி அவர்களையும் கலவரப்படுத்தாமல், சகஜமாகப் பேசிவிட்டு, அடுத்து டாக்ஸி எண்ணுக்குச் செய்தேன். அவர்கள் எடுக்கவே இல்லை. தொலைபேசி அழைப்பு போய்க் கொண்டே இருந்து கடைசியாகக் குரற்பதிவாகிப் போனது. இரண்டாவது எண்ணும் அதே மாதிரி பயனில்லாமல் போக, அத்துடன் என் தைரியம் மொத்தமும் காணாமல் போனது.

அந்த ஊர்த்தொடர்பு என்று என்னிடம் இருந்தது அந்த எண் மட்டும் தான். இவர்களும் எடுக்கவில்லை என்றால், இந்த விமான நிலையத்திலேயே தான் நான் இருந்தாக வேண்டும். அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று குழப்பமாக யோசித்துக் கொண்டே தொலைபேசியைப் பிடித்துக் கொண்டு நான் நிற்கவும் அந்த உதவி மைய இளைஞன் "என்னடா, ரொம்ப நேரமாக இவளைக் காணோமே" என்று தேடி வரவும் சரியாக இருந்தது.

"என்னாச்சு? நம்பர் கிடைச்சிதா?"

"இல்லை." என்றேன் சுருதி இறங்கிய குரலில்

"எனக்குத் தெரிஞ்ச ஒரு டிரைவர் இருக்கார். நான் உங்க அட்ரஸை அவர் கிட்ட சொல்லி இங்கிருந்து போக எத்தனை பணம் ஆகும்னு கேட்டேன். அவர் கிட்டத் தட்ட நாற்பது டாலர் ஆகும்னு சொல்றார். அவரையே வரச் சொல்லட்டுமா?"

எனக்கு என் காதுகளையே நம்ப முடியவில்லை. நம்ம ஊர் மாதிரி உதவி செய்ய யார் வந்து கேட்கப் போகிறார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தால், அதெல்லாம் ஒன்றும் பிரச்சனையே இல்லை என்பது மாதிரி இவர் தானாக வந்து வழி சொல்லி, வண்டி ஏற்பாடு செய்ததே எனக்குப் பெரிய நிம்மதியாகத் தோன்றியது. "ம்ம்.. சரி, " என்று மையமாகத் தலையாட்டினேன்..

கொஞ்சம் சந்தேகமும் இருந்தது. கிட்டத் தட்ட ஒன்பது மணிக்கு இப்படி ஒரு ஊர் பேர் தெரியாதவர் ஏற்பாடு செய்யும் ஓட்டுநருடன் போவது சரியா என்று முதல் கவலை. ஆனால், வேறு என்ன தான் வழி இருக்கிறது என்பது அடுத்த கேள்வி. 'சரி, வரட்டும் பார்க்கலாம்' என்று நினைத்தபடி, அந்த நண்பர் காட்டிய வழியில் போய் கார் பார்க்கிங்குக்கு அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டேன். பத்து பதினைந்து நிமிடங்கள் கழித்து, அதே நண்பர் மாடி யேறி கார் பார்க்கிங் நோக்கி வந்தார். "இன்னும் வரலையா, வண்டி?" என்று கேட்டார்

நான் "தெரியலை!" என்றேன்.

நான் இன்னும் படபடப்பாகவே இருப்பதைப் பார்த்து கொஞ்ச நேரம் அருகில் உட்கார்ந்து என்னுடைய கல்வி, நான் எத்தனை மாதம் தங்கப் போகிறேன், சுற்று வட்டாரத்தில் என்னென்ன பார்க்க இருக்கிறது என்று கொஞ்ச நேரம் பேசி என்னை சகஜமாக்கிக் கொண்டிருந்தார்.ஒரு வழியாக ஒன்பதரைக்கு வண்டி வந்தது. ஓட்டுநர் இறங்கி வந்து என் நண்பருடன் கைகுலுக்கினார், நண்பரின் அறிமுகத்துக்குப் பின் என்னிடமும். என் கலவரம் அதிகமானது. இந்த ஓட்டுநரும், கறுப்பு நிறத்தவராய் இருந்தார். அவர்கள் பேசிய ஆங்கிலமும் ஏதோ கலப்பு மொழியாக புரியாததாகவே இருந்தது.

''இவருடன் இன்னும் அரை மணி நேரப் பயணமா! ஐயோ' என்று பயந்தபடியே வேறு வழியின்றி போய் ஏறிக் கொண்டேன். ஆனால், நான் பயந்தது போல் எதுவும் நடக்கவில்லை. வழக்கமாக நள்ளிரவு டாக்ஸிக்காரர்களிடம் செய்வது போல் இந்த ஓட்டுநரிடமும் பேசிக் கொண்டே வரத் தொடங்கினேன். வழியெங்கும் காணவேண்டிய இடங்கள் என்று அவர் நினைத்ததை எல்லாம் எனக்குச் சொல்லிக் கொண்டே வந்தார். அந்த மனிதர் வெளியூரில் இருந்து வந்து இந்த ஊரில் வேலை செய்பவராம். பத்தரை மணிக்கு என்னுடைய ஹோட்டல் வாசலில் பத்திரமாக என்னைக் கொண்டுவந்து இறக்கிவிட்டுவிட்டு, பேசியபடி நாற்பது டாலர் மட்டுமே வாங்கிக் கொண்டு (அதன்பின் வெளிச்சத்தில் ஒரு முறை விமான நிலையத்துக்கு நான் போனபோது, நாற்பதுக்கு மேலேயே இருந்தது.) "வணக்கம்" சொல்லி விடைபெற்றுச் சென்றதுடன், கறுப்பினத்தவரைப் பற்றி ஊரிலிருந்து அள்ளிக் கொண்டு வந்திருந்த கதைகள் எல்லாமே காற்றோடு கலந்து போனது.

சக மனிதரை, மனிதராக பார்க்கும் போது நிறம், இனம், மதம், நாடு என்ற எல்லா எல்லைகளும் தவிடு பொடியாகிப் போகிறது. முதன் முறையாகச் சந்திக்கும் போதே அத்தனை நட்பும், அன்பும் பாராட்ட முடிந்தவர்கள் நிறைந்த நாடும் கூட கொஞ்சம் பிடித்துத் தான் போனது.