சிவகுமார்! இது நியாயமா?

ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக் கிழமையும் எங்கள் வீட்டில் ஒரு போராட்டதினம் தான். நான் எழுந்து கொள்ளக் கொஞ்சம் தாமதமானாலும் என் அப்பா பக்கத்தில் வந்து நின்று தட்டித் தட்டி எழுப்பிவிடுவதோடல்லாமல், எழுந்துவிட்டேனா என்று பத்து நிமிடத்துக்கொரு முறை வந்து சோதித்துவிட்டும் செல்வார்.

நான் எழுந்து வரும் போது அம்மா சமையலறையில் வழக்கம்போல் சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக் கொண்டோ, காய் நறுக்கிக் கொண்டோ இருந்தாலும் அப்பா பொதுவாக அன்றைக்கு எந்த அறையைத் தேர்வு செய்யலாம் என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டிருப்பார். எந்த அறை என்று தேர்வானதும், என்னை அழைத்து உத்தரவுகளைப் பிறப்பிக்கத் தொடங்கிவிடுவார்.

"இதோ இந்த பீரோ இருக்கில்ல, இதை பக்கத்து ரூமுக்கு மாத்திடுவோம். ஹாலில் இருக்கும் டீவியை, பெட்ரூமுக்கு அனுப்பிடலாம். சமையலறையில் இருக்கும் பிரிட்ஜ் இந்த டீவி இடத்துக்கு வரட்டும்." அப்பா சொல்லிக் கொண்டே போக, நானும் தங்கையும் ஒவ்வொன்றாகச் செய்ய உதவுவோம்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை மதியம்போல் சமையல் தயாராகிச் சாப்பிடத் தொடங்கும்போது, வீட்டில் உள்ள எல்லாப் பொருட்களும் இடம் மாறியிருக்கும். வண்டிகள் எல்லாம் துடைக்கப்பட்டு வெளியில் நிறுத்தப்பட்டிருக்கும்.

சிலநாட்கள் வீட்டை மாற்றுவது போரடித்தால், குளிர்சாதனப்பெட்டியின் உள்ளிருக்கும் பொருட்களை எடுத்துவிட்டுத் துடைத்து அங்குமிங்குமாக மாற்றிவைப்போம்.

அலங்கார அலமாரிப் பொருட்களும் எங்களின் இந்தப் படையெடுப்புக்குத் தப்பித்ததில்லை.

இதெல்லாம் தவிர அவரவர் துணியலமாரியையும், புத்தக அலமாரியையும் கூட ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் துடைத்து வைத்துவிடவேண்டும்.

ஒவ்வொரு வாரமும் புதிய வீட்டில் இருப்பது போலான தோற்றத்தை இந்த மாற்றங்களே கொடுத்துவிடுவதால், இன்றுவரை வீடுகளும் அத்தனை போரடித்ததாகத் தோன்றியதில்லை.

இருந்தாலும் ஒவ்வொரு ஞாயிறும் எனக்கும் அப்பாவுக்கும் இடையில் ஒரு போராட்டம் தான்.

"இப்போ எதுக்கு இதை மாத்தணும்ங்கிறீங்க?"

"ஒரு விஷயம் இருக்கிற இடத்தில் இருந்தாப் பிடிக்காதே உங்களுக்கு"

"வீட்டோட அழகே போச்சு"

என்று நாங்களும்

"அந்த கத்திரிக்கோல் இங்க தானே வச்சிருந்தேன். அதை எடுத்து எங்க வச்சார் உங்கப்பா?"
என்று வாரம் முழுவதும் ஒவ்வொன்றாகத் தேடும் அம்மாவும், போனவாரத்துக்கு இந்தவாரம் கட்டில் கொஞ்சம் நகர்ந்திருப்பதால் வீடு பெருக்கும்போது கவனமில்லாமல் காலில் இடித்துக் கொண்டு தன் தாயாரை அழைக்கும் வேலைக்கார அம்மாவுமாகச் சேர்ந்து அப்பாவுக்கு வாரம் பூராவும் ஞாயிற்றின் பின்விளைவுகளைக் கேட்டுக் கொண்டே இருக்க வேண்டிய கட்டாயமாகிவிடும். அப்படியும் சிரித்துக் கொண்டே அதைக் கடந்து போய்விடுவார் அப்பா.

பொதுவில் வீட்டுப் பொருட்களை மாற்றுவது போல் தோன்றினாலும் இந்த வேலைகளினால்,
1. குடும்பம் முழுவதும் ஒரே வேலையில் ஈடுபடுவதன் மூலம் ஒன்றாக செலவழிக்கும் அந்த நேரமும்
2. அரிசிமூட்டை முதல் பெரிய கட்டில் வரை அங்குமிங்கும் நகர்த்த உதவுவதால் உடற்பயிற்சிக்களமாகவும்
3. தொலைக்காட்சிகளிலும் சினிமாக்களிலும் வீணாகாத ஒரு ஞாயிறும்
4. ஏதாவது பாட்டுப் பாடிக் கொண்டோ, பேசிக் கொண்டோ செய்வதால், மனமும் லேசாகும் ஒரு மனப் பயிற்சியாகவும்..

என்று எங்களுக்கு லாபங்களும் நிறைய தான்.


என்ன திடீர்னு வார நாளிலேயே ஞாயிற்றுக் கிழமை நினைவு என்று கேட்கிறீர்களா?

சிவகுமாரின் பதிவில் ,

பெண் வலைப்பதிவாளர்களில் சிலர் தமது வீட்டை அலங்கரிப்பது போல பார்த்து பார்த்து அழகு படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள். சில பதிவுகளின் அலங்காரம் வாரத்துக்கு ஒரு தடவை மாறி விடும்

என்று சொல்லியிருப்பதைப் பார்த்தவுடன், அப்பாவிடம் "இப்போ இதை எல்லாம் மாத்தவச்சி, எங்களை வேலை வாங்கி என்னதான் சாதிச்சீங்க?" என்று சும்மாவே கடிந்து கொண்டது நினைவுக்கு வருகிறது.

வலைப் பதிவு அடைப்பலகைகளும் மாறிக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்ற இந்த உணர்வும் என் ஜீனில் உள்ளதோ?

(சிவகுமார், இருந்திருந்து பெண்வலைப்பதிவர்களுக்கு மட்டும் இந்த எண்ணம் உள்ளது என்பது போல் எழுதி இருக்கீங்களே... தேவ் பதிவெல்லாம் பார்த்ததில்லையா.. )