வெரோனிகா இறக்கப் போகிறாள்

தி அல்கெமிஸ்ட்(The Alchemist) என்னும் "இரும்பைப் பொன்னாக்குபவனின்" கதை மூலம் புகழடைந்த பாலோ கோய்லோ (Paulo Coelho) எனக்கு அறிமுகமானது தற்செயல் தான். புது வேலை தேடும் போது, என்னவெல்லாம் கஷ்டங்களைச் சந்திக்க வேண்டி இருக்கிறது என்று பேசப் போக, சக அலுவலகத் தோழி வாழ்க்கையின் பொருளை (அர்த்தத்தைத்) தேடும் இளைஞனைப் பற்றிய இந்தக் கதையைக் கொடுத்தார். அதிலிருந்து தொடங்கி கிட்டத்தட்ட பாலோவின் எல்லா நாவல்களையும் நான் படித்திருக்கிறேன்.

பாலோவின் நாவல்களில் எனக்குப் பிடித்த விஷயங்கள் இரண்டு.

1. அமெரிக்கப் பின்னணியிலேயே எழுதப்பட்ட ஆங்கில நாவல்களிலிருந்து வேறுபட்டு பாலோவின் நாவல்கள் ஐரோப்பியாவின் அதிகம் கேள்விப்படாத பக்கங்களைப் பேசுவது வழக்கம் - அதிலும் அமெரிக்கக் கண்ணோட்டத்தில் இல்லாமல் ஐரோப்பியாவைப் பேசும்.

2. எல்லாக் கதைகளும், ஆற்றொழுக்கான இயல்பான நடையில், அவருடைய சொந்தக் கதை தானோ என்று எண்ணும் அளவுக்கு ஒன்றிப் போய் எழுதி இருப்பார். வாசகனின் கூறுகளையும் சில(பல) இடங்களில் கதை நாயகனிடம்/நாயகியிடம் பார்க்க முடியும்.

நான் படித்த நாவல்களில் எனக்குப் பிடித்த பக்கங்களை இந்தப் பதிவில் எழுதப் போகிறேன். திறனாய்வு என்று சொல்ல முடியாது. திறனாயும் அளவுக்குக் குறைகள் பிடிபடவில்லை.

Eleven Minutes

பிரேசிலின் குக்கிராமத்தில் வளர்ந்த ஒரு சின்னப் பெண் மரியா, காதலுடனான தன் ஆரம்பத் தோல்விகளால் மனமுடைந்து காதல் என்பதான ஒன்று உலகத்தில் இல்லவே இல்லை என்று முடிவெடுக்கிறாள். பணம் தான் முக்கியம், காதல் அன்பு பாசம் என்பதெல்லாம் வெறும் அடிமைத்தனமே என்னும் எண்ணத்துடன் அந்தக் கிராமத்தை விட்டுத் தப்பிப்பது தான் பணம் சேர்க்க ஒரே வழி என்றும் கண்டு கொள்ளுகிறாள்.

சுற்றுலாப் பிரயாணி ஒருவனின் உதவியால் ஜெனிவா செல்லவும் அங்கு மாடலாகிச் சம்பாதிக்கலாம் என்றும் எண்ணி வீட்டை விட்டு ஓடி வந்துவிடுகிறாள். பல நாட்கள் ஆகியும் அவளை மாடலாக வைத்துப் படம் எடுக்கவோ, விளம்பரப்படம் செய்யவோ யாரும் முன்வரவில்லை. கொண்டுவந்த பணம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கரைந்த பொழுது, தோற்றுப் போய் ஊர்திரும்பப் பிடிக்காமல் இப்போதைய ஆடம்பரமான வாழ்க்கையையும் விட முடியாமல், ஏற்கனவே உணவு பரிமாறும் வேலை மட்டும் செய்யும் உணவு விடுதியில் விபச்சாரியாகவும் தொழில் தொடங்குகிறாள்.

தினசரி பார்க்கும் ஆண்கள், அவர்தம் பயங்கள், ஆசைகள், தயக்கங்கள், கஷ்டங்கள் இவையெல்லாம் சேர்ந்து வெறும் பதினோரு நிமிடத்தில் முடிந்துவிடக் கூடிய உறவுக்காக, பல வருடங்கள் சேர்ந்து வாழ்வது, குழந்தை, குடும்பம், பொறுப்பு, வேலை, எல்லாமே வீணான ஒன்று என்னும் எண்ணத்தைப் பலப்படுத்துகிறது.

"உண்மைக் காதல் என்ற ஒன்று உலகத்தில் இல்லை. நான் நானாக இருக்க அனுமதிக்கும் அடிமைத் தனமில்லாத அன்பு கிடைக்க வாய்ப்பே இல்லை" என்று மரியா முடிவெடுக்கும் போது தான் அவள் எதிர்பார்த்த அந்தக் காதலனைப் பார்க்கிறாள். இவன் எனக்கானவன் என்று மரியாவும் அந்த இளைஞனும் உணரும் போது, அந்தப் பதினோரு நிமிடங்களைப் பற்றிய அவளது பார்வை மாறுகிறது. பாசாங்குகளற்ற உறவுக்கும் அடிமைத்தனமில்லாத அன்புக்குமான வழி அவளுக்குத் திறக்கிறது.

வெரோனிகா இறக்கப் போகிறாள்


வெரோனிகா தன் இருபதுகளின் ஆரம்பத்தில் இருக்கும் அழகான இளம்பெண். சொந்த சம்பாத்தியம், நண்பர்கள், இயல்பான வாழ்க்கை என்று வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் போது தான் ஒரு நாள் அந்த முடிவுக்கு வருகிறாள் - தற்கொலை.

ஒரே மாதிரி சென்று கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கை எப்படியும் ஒரு நாள் முடியப் போகிறது. வயதாகும் வரை ஏன் காத்திருக்க வேண்டும்? இன்றே இறந்துவிடலாமே. அவள் அம்மாவைத் தவிர வேறு யாருக்கும் அவளது இறப்பு எந்தத் துன்பத்தையும் தராது. அருகில் இல்லாத அம்மாவும் கொஞ்ச நாள் வருந்துவாள். எப்படியும் ஒரு நாள் இறக்கவேண்டியவள் தானே வெரோனிகா. அது ஏன் இன்றாக இருக்கக் கூடாது?

இப்படி ஆரம்பிக்கும் Veronika Decides to Die, அந்நாளைய யூகோஸ்லோவியாவிலிருந்து பிரிந்து வந்த ஸ்லோவினியா என்னும் நாட்டைக் கதைக் களமாகக் கொண்டிருக்கிறது.

தூக்க மாத்திரைகளை விழுங்கி இறக்க முடிவெடுக்கும் வெரோனிகா கடைசி கடிதம் என்று யாருக்கு எழுதுவது என்று தெரியாமல், அன்றைய தினசரிகளில் வந்திருக்கும் ஒரு கட்டுரையாசிரியருக்கு எழுதுகிறாள். அந்தக் கட்டுரை "ஸ்லோவினியா என்பது எங்குள்ளது?" என்று ஒரு நாட்டின் இருப்பையே கேள்விக்குள்ளாக்கிக் கொண்டு தொடங்குகிறது.

பாதி எழுதுகையில் மயங்கிவிடும் வெரோனிகா ஸ்லோவினியத் தலைநகரமான ஜூப்ளிஜானாவின் புகழ்பெற்ற மனநல விடுதியில் கண்விழிக்கிறாள். - பத்திரிக்கைக் கட்டுரைக்காக உயிர்விடத் துணிந்தவளை வேறெங்கே அனுமதிப்பார்கள்?

இன்று காப்பாற்றப்பட்டாலும், இன்னும் ஏழு நாட்களில் இறக்கப் போகும் உண்மையை வெரோனிகாவிடம் சொல்கிறார் தலைமை மருத்துவர்.
உயிரின் மீது எந்த ஆசையும் இல்லாமல், அதற்கு முன்பே இறந்து போக என்னவழி என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் வெரோனிகாவின் வாழ்விலும் அன்பு என்னும் அமுத சுரபி குறுக்கிடுகிறது, மற்றொரு மனநோயாளி என்று இல்லத்தில் வசிக்கும் இளைஞன் மூலம்.

பணக்காரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்து, பணம் சம்பாதிக்கும் ஆர்வமே இல்லாத இந்த இளைஞன் ஆசிரியரின் மறுபதிப்பே. யாரிடமும் பேச மறுக்கும் இந்த இளைஞன், வெரோனிகாவின் இனிய பியானோ இசைக்கு ரசிகனாகி, பின்னர் வெரோனிகாவின் பாசாங்கற்ற நேசத்துக்கும் உரித்தாகிறான். பலகாலமாக வெளியுலகில் இருவரும் தேடிக் கொண்டிருந்த அந்த அன்பு அவர்களுக்கு ஒரு மனநோயாளிகளின் காப்பகத்தில் கிடைக்கிறது..

இந்தக் கதையின் முதல் பகுதி என்னைக் கவர்ந்தது. வெரோனிகாவின் தற்கொலை முயற்சியும், அதுசமயம் அவளுடைய எண்ண ஓட்டங்களும், ஆசிரியர் அழகாக விவரித்திருப்பார். இறுதியில், வேறு யாருடனும் இல்லாத வகையில் கதை நாயகனுடன் வெரோனிகா தான் தானாக இருக்கும் சில நிமிடங்களும் மிக அழகான ஆர்ப்பாட்டமில்லாத வர்ணனையாகும்.

பொதுவாக, பாலோவின் கதைகளை, அடுத்து என்ன ஆகப் போகிறது என்று ஊகிக்காமல், கதையின் போக்கிலேயே போய்ப் படிக்க வேண்டும்.
எல்லாக் கதைகளுமே இது மாதிரி பாசாங்கில்லாத அன்பையும் அடிமைத்தனமில்லா நேசத்தியும் அடிப்படையாகக் கொண்டது தான். இன்னும் எனக்குப் பிடித்த மற்றொரு கதை O Zahir.

கதைகளைப் படித்துப் பல நாட்கள் ஆன போதும் அருளின் இந்தப் பதிவும் அதில் குழலியின் பின்னூட்டங்களும் இந்தக் கதைகளை மீண்டும் நினைவுப்படுத்தி விட்டன..

இந்தக் கதைகள் படிக்கையில், மற்றவர் மீதான நமது அன்பை நிச்சயம் ஒருமுறை மீள் பரிசோதனை செய்யத் தூண்டும்.